Psipadek czy psieznaczenie? Czyli o tym, jak to się zaczęło.

Miałam w planach kolejny wpis o podróży, do opisania mam 2 lata wspólnych wycieczek. Uznałam jednak, że tym razem opiszę jak Mauro do nas dołączył.

Zanim zamieszkaliśmy razem z Piotrkiem, obydwoje mieliśmy my psy. Niestety stało się tak, że straciliśmy je w jednym roku, na przestrzeni 2 miesięcy. Rodzice Piotrka nie zdecydowali się na kolejnego psa. My akurat czekaliśmy aż wybuduje się nasze mieszkanie, więc uznaliśmy, że poczekamy do przeprowadzki.

Po wykończeniu mieszkania często rozmawialiśmy o psie, ale jakoś się nie zebraliśmy. Myślę, że każdy miał w życiu taką sytuację że “już był w ogródku, już witał się z gąską”, ale jakoś nie wychodziło. Nie ten czas. I choć czegoś w życiu brakowało, to jakoś spychało się tę myśl, bo tak było wygodniej. Ostatecznie decyzję o adopcji popartą czynami podjęliśmy aż 3 lata po przeprowadzce!

Jednak zanim pojechaliśmy do schroniska, musieliśmy ustalić jaki ma być nasz pies. Na szczęście moje i Piotrka wyobrażenie nie odbiegały od siebie znacząco. Poszło naprawdę łatwo, może dlatego, że psy które mieliśmy wcześniej były do siebie tak podobne. Ostatecznie powstał plan:

• Suczka ( bo obydwoje mieliśmy wcześniej suczki),
• Krótkowłosa (koniecznie, bo nie spieszy nam się do odkurzacza),
• Ruda, w typie lisa,
• Średniej wielkości – ok. 20 kg,
• Żywiołowa,
• Dorosła.

Do schroniska pojechaliśmy z gotowym planem. Od razu skierowaliśmy się do części, gdzie mieszkają suczki. Pani powiedziała nam, że mogą tam mieszkać pojedyncze psy, które nie radzą sobie z innymi samcami, lub te agresywne w stosunku do nich. Nie zwróciliśmy szczególnej uwagi na tę informację.

Prawie na samym początku, może przy czwartym boksie zobaczyłam czarną kupkę nieszczęścia. Smutne oczy, matowa sierść, obraz nędzy i rozpaczy.

Zaczęłam się rozklejać, gardło ściśnięte, a twarz chciała mi spłonąć. Choć starałam się panować nad sobą, w oczach stawały świeczki.  Powiedziałam do Piotrka, że bez tego psa nie wyjdę. Po prostu nie mogłam zabrać ręki i odejść od kraty. Piotrek nalegał, żeby obejść wszystkie boksy, ale obiecał tu wrócić. Ze łzami w oczach poszłam dalej, ale z góry wiedziałam, że to nic nie da. I on chyba też to wiedział.

W końcu wybraliśmy 2 psy, które postanowiliśmy zabrać na spacer. W pierwszej kolejności wolontariuszka przyprowadziła właśnie “mojego” psa. No właśnie PSA – chłopaka, a nie suczkę! Mimo to poszliśmy się przejść, choć byliśmy mocno zszokowani. Planowaliśmy odbyć jeszcze jeden spacer, ale okazało się że jest pora karmienia i nie jest to możliwe. Musielibyśmy czekać minimum godzinę. Popatrzyliśmy na siebie i zdecydowaliśmy – wracamy do domu z psem, który tak poruszył moje serce!!!

I tak cały plan poszedł w zapomnienie 🙂 Wraca z nami nie suczka, a pies, w dodatku czarny i długowłosy, z wrażenia nawet nie dopytaliśmy ile ma lat. Planować to sobie można w domu, na zimno, kiedy w grę nie wchodzą emocje. A życie tylko się z Ciebie śmieje i myśli jakby Ci tu pokomplikować te Twoje misterne plany i wyobrażenia 🙂 Tego nie przeskoczysz. Bo to jest właśnie psieznaczenie!

I choć z naszych planów wyszła kompletna odwrotność, to powiem Wam jedno: ta adopcja była najlepszą decyzją ostatnich lat. A Mauro? Sami zobaczcie jak się zmienił:

Pierwsza zabawka:

Pierwsze, nieśmiałe spacerki:

Teraz jest tak:

To tyle na dziś 🙂 Do zobaczenia!